Voor hem staat een steigerend paard in loodzwaar brons gegoten. Amper 30 cm hoog en massief. Rechts voor hem zit een wit blauwe lachende Boeddha van porcelein waarop 5 kinderen klauteren en die als containergoed uit China is gesmokkeld. Hij drinkt thee uit datzelfde land en drink zuinig nippend.
Op zijn Macbook tikt hij met twee, soms drie vingers, die snel en behendig over het toetsenbord heen gestuurd worden door een linker- en een rechterhand en nu en dan kijkt hij rechts naar buiten, over de tuin en de weides die windstil als een foto lijken onder een veel te lage en grijze hemel. Gisteren schreef hij dat het weer van "Vijftig tinten grijs" enkel de titel had gelezen, en die te letterlijk had genomen en hij had het zelf een flauwe gevonden.
Hij heeft 'liefkneuzing' geschreven en 'vereenzameling' en daarna doofde het licht en het duister werd helder en de luchten ijl en de zee liep leeg en iemand fluisterde zijn naam en hij viel in slaap, ergens waar nergens een naam heeft.
Ooit schreef hij nachtenlang met een zwarte bic in vergrauwde kladschriftjes en met een hakerig handschrift dat hij meer dan 35 jaar later nog lezen kan en met de woorden komt de wereld naar binnen waarin ze geschreven werden of was het andersom en hij stopt met lezen en haalt adem.
Gisteren bonsde zijn hart zowat uit zijn lijf. Zijn krop sneed hem de adem af, alsof een touw rond zijn nek werd aangehaald. Blind schopte hij om zich heen. Vandaag zit hij aan een teak tafel die ruw is en verweerd door de vele zomers buiten en nog duizend jaar verder kan en alleen mooier wordt. Hij behandelt het teak hout nooit. Elke lente poetst hij de tafel met water en een beetje zeep en elke lente wordt ze grijzer en bijna als zilver. Zilver is het zwarte licht van de nacht. Hij schrijft gedragen door het zilver van de zwarte nacht en hij eet niets en drinkt groene thee van gedroogde zwarte krullende blaadjes die uit China komen.
Daarna wordt het avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten