Laat ik beginnen bij het begin. Ik ben bijna 50 en – als jonge Belg – ooit begonnen met werken bij het een Nederlands bedrijf, als sales rep. Al heette dat toen in 1989 nog gewoon ‘vertegenwoordiger’. U leest het correct. Negentienhonderdnegentachtig. Dat is niet eens 25 jaar geleden, maar in de context van het fenomeen Sociale Media, is dat in de Duistere Middeleeuwen. De pre-historie zelfs.
Ik denk dat onze generatie – die twee keer per dag een telefooncel opzocht om naar onze ‘binnendienst’ te bellen en te vragen of er wat te melden viel – voor veel van de Digitale Natives hier op SocialMedia.nl, lijken op die harige, primitieve mensen die met een laag voorhoofd en de armen tot tegen de grond die je wel eens in plaatjes over de menselijke evolutie kan zien.
Mijn eerste mobiele telefoon was een Eriksson. Dat bruin-oranje ding was een volwassen jerrycan groot en woog een paar kilo. Ooit nam ik er een mee op de bagagedrager van mijn fiets. Fier als een kind met nieuw speelgoedje, tot mijn achterwiel het begaf onder het gewicht en ik tegen het asfalt knalde. En toen ik om hulp wilde bellen had ik geen bereik. Zoals in grote delen van de Benelux, toen. Er bestonden kaarten met de blinde vlekken.
Daarna kwamen de gsm’s die op bakstenen leken en een uitschuifbare antenne hadden, daarna banaanvormig openschuivende. Eerst werden ze steeds kleiner. Op een bepaald moment dacht ik dat de gsm zou evolueren tot een speldenkop, maar niets is minder waar. Ik heb jaren met zo’n Nokia Communicator gewerkt. Als je daarmee in je hand op een of andere bijeenkomst stond , dan moest je af en toe van de ene naar de andere hand wisselen, of je kweekte enkel spieren in de ene arm en niet in de andere, maar alles beter dan wegstoppen in je jas of je broek.
Als je dat ding in je broekzak wegstopte, kon zelfs de strakst aangespannen broeksriem je broek niet ophouden en bovendien was zo’n massief ding in je broek behoorlijk genant. En als je hem in je jas stopte, dan ging die helemaal scheef aan een schouder hangen en was na een avond elke vorm voorgoed verdwenen. Je jas was een zak geworden.
Maar je kon met die schoenendoos bellen, smssen en als je veel geluk had, kon je er ook je mails mee ophalen.
Ik herinner me trouwens mijn eerste sms. Een sms! Eerst zag ik het voordeel niet. Op een bepaald moment echter, won ik een mega grote deal dankzij een sms met daarin de finaal laagste prijs die ik -letterlijk- last minute en dus niet te evenaren door de competitie, aan de beslisser stuurde. Eerlijkheid gebied me dat ik die dag gewoon te laat op de afspraak was en dat de briljantie van deze zet me pas later duidelijk werd. Daarna werd sms een verslaving.
Ik herinner me ook mijn eerste e-mail echt. Op een intern netwerk. Spannend. Ik kreeg zeker 3 of 4 e-mails per dag. En we kregen les over e-mail etiquette. Die we vervolgens aan onze laars lapten. Ach. Sales is sales he. En sales en wetten. Dat is water en vuur.
Internetten deden we langs de telefoonlijn. Inbellen, wachten. Wachten. Wachten. Wachten. Wachten. Wachten. Wachten….
Internetten, dat was een doorgedreven oefening in geduld, moed en doorzettingsvermogen. Een foto downloaden kostte een dag en liep meestal halfweg spaak. En de hele tijd kon niet alleen jij, maar met jou de helft van het bedrijf, of je gezin, niet telefoneren.
Over mijn kennismaking met facebook en twitter vertel ik later meer.
Sociale Media. Daarover ging ik vertellen, toch?
Je hebt ondertussen al begrepen dat ik tot de niet-digitale natives hoor. Ik ben een grumpy old man. En toch omarm ik, op mijn manier, de sociale media. Ik ga erover schrijven, binnenkort. Over hoe ik me voel in dit wereldje en die sociale media. En wat ik ermee doe. En waarom het me boeit. En ergert. En amuseert. En verveelt. En laat gieren van de pret. Soms.
Social Media. Dat is niets nieuws. De mens werd mens eens het dier sociaal werd. En sociaal gedrag kent tientallen dragers en duizenden uitingen. Wat wij sociale media noemen, maar wat eigenlijk digitale sociale media zijn, dus, vergroten de snelheid waarmee een en ander gebeurt en vergoten de schaal waarop. Soms. En soms niet. Maar de basisregels van sociale interactie blijven dezelfde als in het pre-digitale tijdperk. En die ken ik, oude vos die ik ben, door en door. En ik ben eigenlijk stiekem stikjaloers op de digital natives, die wel de middelen ter beschikking hebben, waarvan ik zelfs niet kon dromen, toen ik jonger was en dartel als een veulen, omdat mijn geest het niet eens bedenken kon. Daarover zullen mijn bijdrages gaan: Oude Knorpot in de Wondere Wereld van de Digitale Social Media. Een grumpy old man die tegelijkertijd een puberale fan is. Als ik mag. Tenminste. En het is een keer iets anders dan wijn proeven en dromen van kleine sportauto’s met open dak.
Knorpot neemt twee slokken van zijn Duvel, veegt met de achterkant van zijn rechterhand zijn lippen droog en kijkt naar buiten. In de tuin staat een kastanjelaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten