Na 49 jaren in dit leven maak ik het testament op van mijn jeugd. Ik heb geen zin om veel weg te geven, want voor fijne vent heb ik nooit gedeugd en bovendien is dat een categorie die ik sinds kort niet zo aantrekkelijk oogt. Fijne venten zijn zelden wie ze lijken te zijn, weet ik van de mensen om me heen die al te vaak door fijne venten verraden zijn of in de rug gestoken of erger. Fijne venten zijn zelden fijn. Zeker niet als ze, zoals ik, van het mannelijke geslacht zijn en wel eens gebukt gaan onder het juk van het testosteron en die kleine krokodillenhersenen die vaak een paar honderd generaties beschaving zo wegvagen.
Als ik wraakzuchtig was en mocht zijn van mijn omgeving en de wetten van dit land, dan had menig fijne vent reeds mogen ondervinden dat ik niet echt vergevingsgezind ben als aan onschuldigen en zuiveren geraakt wordt. Maar tussen de droom en de daad staat een woord dat niet bestaat en dat het tegengestelde is van een droom. Wie suggesties heeft voor de anti-droom mag ze me altijd komen brengen.
Voor slimme jongen, zoals in dat liedje dat mij nu duidelijk op sleeptouw heeft genomen, heb ik al evenmin gedeugd. O ik was wel slim. Bij wijlen. In de zin van verstandig, want er waren momenten dat ik bij de besten van de klas was en de meester me zei dat ik het ver zou schoppen en ik was niet zo sterk in voetbal en zeker niet in dat vreselijke turnen en toen de talenten werden uitgedeeld heb ik twee linkerhanden aangenomen en daarmee nam ik daarna het pakket technisch vernuft aan, wat dan ook prompt uit die linkerhanden glipte en dus was ik voorbestemd om iets met mijn hersen te gaan doen.
Wellicht compenseert de natuur met graagte te grote talenten, om hen zo te beschermen tegen de omgeving, die meestal negatief, afgunstig of zelfs agressief reageert op uitzonderlijke kennis en kunde. Daarom vertel ik mezelf met graagte dat ik enigszins lui ben en ook gemakzuchtig, niet omdat ik dat zo graag ben, of daarvoor gekozen heb, maar omdat de natuur dat zo gewild heeft om mijn uitzonderlijke intellect en mijn drang de dingen tot het bot te ontleden om er nieuwe en betere dingen en modellen en patronen mee te bouwen, wenst in te dijken tussen de hoge en massieve muren en wallen van de ledigheid. Het oorkussen van de Duivel. Ik heb er veel geslapen en hele dagen verkwanseld met nietsdoen.
Na 49 jaren in dit leven maak ik het testament op van mijn jeugd. Nergens onderweg heb ik het gevoel gehad die te zijn ontgroeid, die jeugd dus, en te zijn toegetreden tot de volwassenheid en daarom denk ik dat die fameuze volwassenheid niet bestaat en een fabeltje is zoals de hemel en de hel en het eeuwige leven, dat mooi klinkt, het leven dragelijk maakt en enig perspectief biedt, al is het vals, of dat ik anders iets gemist heb, een deur, een poort, een trap, een zijweg, of de hoofdweg en dat ik verloren ben gelopen in mijn jeugd en dat ik dat voor de buitenwereld voor het overgrote deel van mijn tijd daar, best verborgen heb kunnen houden of dat de mensen die daar wonen en die met mij handelen goedgelovig zijn of behoorlijk blind zodat ze niet merken dat het jongetje waarmee ze handelen niet veel ouder is dan 13.
Er waren tijden, dat ik mezelf had voorgenomen dat ik vol zou leven en opbranden als een hevige lucifer tot mijn 50 en dat het daarna bergaf zou gaan en ik in mijn leven alleen bergop wilde stappen en dus had ik besloten dat op 50 mijn leven voorbij zou zijn. Hoe dat dan moest, door doodgaan bevoorbeeld, had ik niet bedacht en nu ik bijna 50 word, kan ik me deze vreemde hersenkronkels niet meer inbeelden en wens ik na mijn 50 gewoon door te gaan, hobbelend en wankelend en struikelend bergaf. Het ging bergopwaarts immers even onzeker, weet ik nu, hortend en stotend als een van die eerste auto's en even krachteloos en met een even breekbare als simpele mechaniek.
Na bijna 50 jaren in dit leven maak ik het testament op van mijn jeugd en moet ik eigenlijk dringend beginnen schrijven aan dat testament. Want anders heb ik niets weg te geven, immers, woorden is alles wat ik heb en woorden en wat ik ermee beschrijven kan en wat ze met mensen doen, soms, is mijn hoogste goed.
Na bijna 50 jaren in dit leven.
Verzonden vanaf mijn BlackBerry®-toestel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten