De regen is dik als room en kil en elke druppel die op mijn huid openspat, voelt als iemand die met twee vingers telkens hard en dwingend tegen me aan tikt om me terecht te wijzen en mijn huid is bros handgeschept papier waarop geen woorden geschreven worden. De polders die ik, voorzichtig stappend in hun vette modder, me laat opnemen in hun besloten stilte, nemen mijn adem weg en vullen me met beelden die ik niet vatten kan en verwerken. Boven is onder en links is rechts en goed is slecht en slecht is goed en waar en onwaar versmelten en verdwijnen in het ruisen van de wind in de populieren en het kreunen van de dijken die tegen het hoge zwarte water aanleunen. De Trage Stroom duwt het water landinwaarts ver weg van de zee in het Noorden.
Boven op de brede dijk van aarde en steen voelt de regen hard als steenslag en de wind scheurt mijn huid en rukt aan mijn ziel en ik verlies de woorden die ik schrijven wou.
Over de trage stroom zweeft de witte schaduw van het Stille Meisje en ze fluistert woorden van troost en wijsheid.
Verzonden vanaf mijn BlackBerry®-toestel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten