Zakenman en de Zon

Gisteren begon de dag in een diep oranje gloed. De zon komt van dieper en verder, zo lijkt en de lucht is dikker. Het was koud en op het gras parelden vele miljoenen kleine waterdruppels, eerst wittig op het bijna zwarte groene gras en daarna leek het gras in brand te schieten en straalde het intens oranje rond de lange schaduwen van de bomen en ik zag het en werd stil en keek en ademde niet.

Zakenman bumpert zijn Duitse bolide naar het stadje A en hoort de politieke debatten en luistert niet. Zijn hoofd gonst van de zon. In zijn hoofd botsen honderden gedachten. Met elkaar en met de wetmatigheden van het heelal en de wetten en zeden van de mensheid en haar mensen. Hij bedenkt plannen en schrapt ze en herdenkt ze en ze borrelen en groeien als vulkanen en eroderen tot vlaktes waarop oerwouden groeien die woestijnen worden en smeken om regen en hij vergeet regen te bedenken. In zijn hoofd slorpt het ene heelal het andere op en sterven hele beschavingen ene stille dood en worden vergeten onder dikke lagen vegetatie of op de bodem van een koude zee en hij is geen god in het diepst van zijn onpeilbare gedachten. De auto staat stil. De file is doorgereden. Rondom hem razen auto's toeterend voorbij aan waanzinnige snelheden en hij zit achter het stuur en staart voor zich uit.
Zo was het niet.

Zakenman praat een hele dag met grote gebaren en wisselende stem en toonhoogte. Gepassioneerd door de dingen en drijvend op woede en geloof en hoop en geloven. En op het einde van de dag is hij moe en alleen en zoekt hij een hotel in een land in een stad om er te slapen en de rust te vinden in de nacht.