Er zijn stiltes tussen het einde van de wereld en de geboorte van een mens en alles wat geschreven wordt in het ademen van grond tot asse en het stoffige bestaan daar tussenin. Iemand is God en is een goudvis in een bokaal, happend en rondjes zwemmend en langzaam gek wordend. Iemand was God en daarna ging het licht uit en werd het donker in de leegte van het witte blad en het duister van de twijfels en de lange uren die mensen klein maken en bang en dun als oud krantenpapier dat bruinig geel is geworden en dreigt te breken als je het aanraakt. Iemand is de smaak op je tong. Iemand is de ruis in je oor. Iemand is de schaduw die over je heen glijdt als een wolk voor de zon schuift. Het wordt kil ineens en je mist de weldoende stralen die je net daarvoor niet eens voelde. Soms zijn mensen en dingen aanwezig in de schrijnende afwezigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten