Zakenman zit in een hotel ergens in een land in een stad en hij schrijft op zijn macbook en de woorden glijden langs hem heen als tranen die over de wangen rollen van een kleuter met acuut verdriet: ze lijken heftig maar hun oorzaak is onbelangrijk en klein. Zakenman drinkt een dubbele espresso en luistert naar Trentemoller op de oortjes van de Iphone die naast hem ligt en zich volzuigt met de stroom van het hotel. Zakenman wil een betoog schrijven over boormachines en gaten boren en waarom hij niet gelooft in solution selling blabla, omdat dat he-le-maal niet de ware aard van een verkoop-proces weet te vatten, integendeel, omdat mensen bij het aankopen van zaken zelden of nooit in oplossingen denken, maar in psychologische drijfveren als 'missen' en 'willen' en 'wensen' en 'verlangen' en dat als mensen geen boormachines kopen, maar boorgaten, zoals sommige valse profeten in mooi klinkende, maar uitermate valselijk sloganeske slideshows proberen te vertellen, dat zou leiden tot het uiterst saaie en vervelende toestellen zonder enige toegevoegde waarde die in erg grote getale in lelijke Chinese fabrieken gemaakt zouden worden en die verkocht zouden worden in even lelijke grote magazijnen in het Westen aan belachelijk lage prijzen en Zakenman wil schrijven dat mannen dus nooit boormachines kopen niet vanwege de machine, maar vanwege de gaten, omdat mannen mensen zijn en mensen een vat emotie zijn en emoties over noden gaan en niet over oplossingen en mannen dus boormachines kopen omdat die stoer staan en lekker mannelijk zijn, omdat die hun status onderstrepen, maar niet omdat die een oplossing bieden voor het probleem 'boorgaten maken'. Zakenman bedenkt dat allemaal en wil dat in mooie volzinnen beschrijven en terwijl hij het bedenkt, kan hij zich al lang niet meer herinneren waarom hij zo ongelooflijk pisnijdig werd toen hem het verhaal gedaan werd over die boormachines en de boorgaten en hij nipt aan zijn espresso en schrijft dan maar andere dingen zoals de vreemd groenige tinten in deze bar in een hotel in een stad in een land ergens op de wereld en over de smaak van de espresso die heerlijk bitter is en over de kaarsjes die net op tafel gezet zijn in de late namiddag en over de grijzigheid van november die langs de ramen naar binnen loert en over de holle gesprekken die hij ziet en niet hoort en over zijn afkeer voor alles wat vals is en ondiep en over dat hij die afkeer niet verklaren kan, en over dat die afkeer bijna fysiek is en hard als graniet en bitter als koffie en scherp als een keramisch mes en meedogenloos als een uitgehongerde leeuw.
De minuten wandelen voorbij als achteloze voorbijgangers die niet op- of omkijken. In zijn oren klinkt Al Steward en in de stilte tussen twee nummers in zingt Cindy Lauper over Echte Kleuren en daarna zingt Al Steward over Het Jaar van de Kat en niemand behalve de Zakenman ziet nu de beelden die hij ziet bij 'like a watercolor in the rain'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten