De essentie

Zakenman parkeert zijn auto onder de bomen die oranje zijn en rood en gelig. Het licht is diepgrijs en de lucht staat bijna stil en bevriest de takken en de bladeren die zich nog even weten vast te klampen voor de wind ze straks losmaakt. Zakenman kijkt op zijn horloge die hij net niet vinden kon en waarnaar hij koortsachtig zocht, het zweet druipend langs de rug. Hij is ruim te vroeg.
Zijn hoofd voelt alsof er hele dozen watten in gepropt zitten en zijn keel schroeit en schuurt en onder zijn vel woelt koorts als een nest mieren. Hij tracht zijn gedachten te vatten in woorden en hij probeert wat hij straks wenst te bereiken te vatten in hapklare brokken, maar hij voelt enkel zijn zure keel waarin de etter uit zijn kop druipt en de zoemende hoofdpijn en de dempende watten en hij leunt achterover en kijkt naart buiten en ziet de bomen en de grijze lucht van November en hij voelt hoe een geruststellende weemoed hem bij het strot grijpt en zijn nek en schouders masseert.

Zakenman neemt zijn Iphone en schrijft die 5 woorden die de essentie vatten van de dag en het Leven, stapt uit, ademt de boslucht diep in de ruisende longen en stapt naar het gebouw af. De weemoed waait weg met de trage wind. Er is stilte.