Ik zit in de stallen, tussen de paarden, bij de smid en in de bittere kou. De smid duwt het rood oranje gloeiende ijzer tegen de hoef en sissend stijgt de dikke rook op die zo typisch ruikt. De paarden stommelen, briesen, schrapen.
Op mijn schoot de tablet die zo makkelijk werkt. Ik had dit nooit verwacht, maar voor het eerst heb ik een schrijfinstrument dat me lekker ligt. Het werkt vloeiend, en overal. En nu het schrijven daardoor vloeiender is en de nieuwe technieken de schrijfsels zomaar aan de wereld toevertrouwen, vallen alle remmen weg. Vroeger heb ik duizenden bladzijden bij elkaar geschreven, met de hand, met de tikmachine, en praktische bezwaren hebben me weerhouden ze wereldkundig te maken en nu ik ze terug lees, een half mensenleven later, was dat maar goed ook.
Nu echter, schrijf je, en daarna druk je op 'publiceer bericht' en hop, je bedenksels zijn de wereld in.
De smid drinkt koffie en ik Maroc. Sinds kort ben ik op thee overgeschakeld en laat ik koffie en alcohol zoveel mogelijk. Ik proef het zoethout, de gember en stoor me aan de geur van de koffie.
Ik schrijf over mensen, over grote en kleine ergernissen, mijn eigen tekortkomingen verbergend in giftig cynisme en dan zend ik het de wereld in en ik raak de mensen om me heen, keihard, want ik schrijf over hen, ik buig en kneed en trek ze over en om en doorheen de woorden van mijn vertelsels en ze ondergaan het willoos en zonder protest, want de schrijver is God. En beweren dat de personages in de schrijfsels en hun schaduwen in de echte wereld niets met elkaar te maken hebben, is onjuist en onfair.
Met elk verhaal, elke zin en elk woord kras ik in mensen en relaties en in de drive van het schrijven staat daar geen rem op. Daarom zijn schrijvers klootzakken en eenzaam en ben ik slechts een would-be, want ik heb wroeging daarna en steeds meer vooraf en dus vedwijnt de drive van de ergernis en het cynisme en het schrijven zelf misschien. Zeg ik, tot ik alweer aan de slag ga en die mensen beschadig die ik graag heb en die ik tegenover anderen zou
verdedigen met hand en tand.
Achteraf helpt spijt niet. Ik heb geschreven en op 'verzenden' of 'publiceren' gedrukt en dan gaan de zinnen hun venijn verspreiden.
Naar mijn aanvoelen: een scherpe en precieze analyse van je psyche. Blijf schrijven en tekenen!
BeantwoordenVerwijderen