Het mooiste moment om te schrijven over de Tijd, dat meedogenloze monster dat mensen wegvreet, is middernacht. Omdat de mensenkinderen, in een totaal nutteloze poging de tijd te vangen, minuten, uren en dagen hebben uitgevonden. En omdat om middernacht de ene mensendag overgaat in de volgende en de mensen dan spelletjes kunnen Spelen over vandaag is gisteren en morgen is vandaag en andere ongein.
De tijd lacht en glijdt gewoon door.
Wist je.
Wist je dat het een toeval is, dat de tijd voorwaarts wijst? Puur natuurkundig? En dat ons hele leven, neen Het Leven , een lang uitgesponnen genetisch algoritme is? En wij alleen te dom zijn om te proberen het te doorgronden. Genetische algoritmes, mensenkinderen, laten zich niet begrijpen. Niet vatten. Geen freeze frame.
Lang gelden was er geen knal. Het begon niet met een knal. Er was geen begin. Maar dat kunnen we nu niet begrijpen.
Willem die Madoc maakte. Hij is dood.
Rik, ik lees je graag, maar zit hier maar. Door het raam zie ik stenen, ze zijn grijs en rood. Lachen doen ze niet, ze maken me dood. Twee kleuren maken geen regenboog, maar als ik mijn ogen sluit maakt de grijze massa in mijn hoofd nooitgeziene kleuren, mooier dan de mooiste vrouw. Ik voel ze, ruik ze, raak ze aan, ik wil ze kussen. Ogen terug open, grijs en rood. DOOD!
BeantwoordenVerwijderen