Mijn ziel is een bokaal met daarin de kersen van de late zomer, dieprood, met alcohol en suikerwater en wachtend op de lente die niet komt, vergeten in een kelder, traag verdampend en rottend uiteindelijk. Ik ben een glas melk. Ik ben een witte tulp in een vaas. Ik ben een verkoold blok hout in een te vroeg gedoofd vuur. Ik ben een plas water als het heftig regent. Ik ben een vergeten rivierbedding. Ik ben een fossiel. Ik ben een konijn op het grasveld. Ik zwem in zee. Ik snak naar adem. Mijn hart bonst. Mijn ribbenkast pompend en een onweer grijpt me naar de keel. Ik ben vuur. Ik brand hevig. Ik ben wit houtskool. Daarna ben ik windstil. Daarna ben ik water. Ik ben een oud schilderij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten