'Ik besta niet', zegt Dichter, 'ik ben een schaduw van eens mens. Ik mag niet genoemd worden als er anderen zijn en ik word niet gezien en gehoord. Men kijkt dwars door me heen en negeert wat ik zeg alsof ik de wind ben op een lentedag. Ik besta niet en het doet me pijn en die pijn bevestigt dat ik nog leef en ik wentel me in de pijn omdat dat leven is.'
Boerken kijkt Dichter aan en grijnst om zoveel dwaasheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten