'Je kijkt in een spiegel en kijkt naar jezelf en de ander die naar je staart vanachter het glas ziet jou niet en je praat tegen jezelf en de ander praat dezelfde woorden en geeft geen antwoorden. Iemand is mijn spiegelbeeld geworden in een andere tijd en een ander universum.'
Iemand vraagt Dichter waarom dat gevoel vandaag zo sterk is en hij weet het niet. Hij weet het wel. Iemand zegt hem dat dit wentelen is in melancholie en hij luistert, kijkt naar zijn vel vol melancholie en triestigheden en kan alleen bevestigen. Hij stapt naar buiten waar de wind bitter is en guur en hij laat zijn huid schoonwaaien. De rauwe rafels van de realiteit slaan hem in het gelaat. Kleine gevoelen worden een orkaan in zijn kop en zijn kop barst en de etter loopt weg. Daarna is het stil en in de stilte verdwijnt hij tot een stip. De zee is onmetelijk. Hij telt de woorden. Hij steelt de woorden van de zee en de zee blijft zwijgen. Je weet pas wat spreken is als je de stilte kent en onmetelijk als je kan meten en woordeloos als er woorden zijn om woordeloos te schrijven in zinnen. Boerken grijnst dat Dichter een melancholieke trieste plant is en Zakenman zegt dat hij Dichter een schop in de kloten geeft en Knorpot wendt het hoofd, kijkt de andere richting op en gromt iets binnensmonds dat niemand begrijpt en ook niet begrepen moet worden.
Dichter stapt tegen de schrale wind in die droog is en de vrieskou uit de toendra in het Oosten over dit lage land jaagt en de wind spoelt zijn huid schoon en zijn gedachten worden helderder en de chaos in zijn kop die een orkaan was geworden wordt langzaam orde en de storm luwt. Het is koud en na een halfuur bibbert en beeft hij, want hij is mager en heeft geen weerstand en zijn jas is te dun en zijn sjaal te klein. Hij denkt aan het cynisme dat hij soms opsteekt als het zilveren kruis tegen de vampieren van de lelijke waarheid die hem toefluistert dat hij het schone van de tristesse in woorden drinkt als water en zal omkomen van dorst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten