"Soms", zegt Dichter, "blijft een lied dagenlang in mijn hoofd spoken en dan nestelen de woorden en de zinnen en de tristesse van de melodie zich in mijn kop en vezels en hart en ziel en dan kan ik het me enkel eigen maken door het te hertalen. Mensen denken dan dat het over mezelf gaat. Zij begrijpen de kracht van woorden en zinnen niet. De wereld bestaat. Niet om iets of voor mensen of om een reden. Zo ook woorden en zinnen." Knorpot hoort het en bromt iets dat niemand begrijpt en Boerken zegt 'jaja' op een afkeurende toon en Zakenman ziet er geen winst in.
Je eigen kleur
O ik schrijf nog steeds van tijd tot tijd
met die blauwe afgebeten bic
Mijn zinnen schrijven nog steeds je naam
vind je dat vreemd?
Heb je ze gevonden, daar in die nieuwe wereld,
je eigen kleur?
Heb je het er koud?
Ben je bang, soms?
Je zei dat alles slijt
Wat heb je dat fout
Ja, ik komt nog wel eens aan zee
Maar ik wandel niet tot op het strand
Onze naam staat er in het zand, ik weet waar
Maar het doet te veel zeer
Heb je ze gevonden, ver weg van onze warme dromen,
je eigen kleur?
Heb je het daar koud?
Ben je er eenzaam, soms?
Je zei dat alles slijt
Wat heb je dat fout
Naast elkaar bij het water, ik droom nog steeds
Van de warme wind op een groene Spaanse berg
en onze eigen kleur als we er één zouden zijn
Ik droom het nog steeds
De dag breekt aan...nog steeds
Heb je ze gevonden, ver weg van onze warme dromen,
je eigen kleur?
Heb je het daar koud?
Ben je bang van het onweer, soms?
Je zei dat alles slijt
Wat heb je dat fout
Heb je ze gevonden, ver weg van onze warme dromen,
je eigen kleur?
Je zocht ze in die nieuwe wereld
Wat heb je dat fout
Ik droom het nog steeds
J'en rêve encore
Geen opmerkingen:
Een reactie posten