Het slipje en de vlam

De straat blinkt. Het blijft regenen. De weg is glibberig. Zakenman stuurt zijn bolide iets te scherp en te snel een bocht in en voelt hoe de auto over de voorwielen weg schuift en hij mist op een haar na de stoep.

"Tijd om mijn banden te vervangen", denkt hij en hij rijdt verder. Voorzichtiger. Onze grenzen worden ons vaak ingegeven door recente gebeurtenissen.

Zakenman zakt diep weg in gedachten en rijdt op automatische piloot naar huis toe.

Hij schenkt goede Rode Wijn, gaat liggend zitten of zittend liggen of iets van die aard -Dichter zou er ongetwijfeld iets op verzinnen- en sluit de ogen. Uit de klankkasten die voor hem staan knalt hard zachte muziek die lieflijk is en dromerig en warm.

Hij sluit de ogen en zakt weg in nergens en nooit. Hij zwermt uit naar ergens en ooit en dan naar overal en altijd. Tenslotte komt de slaap en die veegt alles weg.

Hangend aan een draad. In het vuur. Om een vlam te grijpen.