Zakenman is alleen.

Zakenman heeft zich in het veel te grote bad laten glijden in een witte high tech badkamer in een hotel in een stad in een land en doezelt weg. Hij heeft zich even ontdaan van het dunne laagje krasvrij Tefal dat de Droeve Dichter in hem verborgen houdt en het ademen beneemt en ook van de dikke lederen huid van de Oude Knorpot die hij aan het worden is. Liggend in het bad met de ogen gesloten ontsnapt hij aan de jaren en de inslagen op zijn ziel dwars doorheen het gewapende beton en het Tefal en de lederen huidplooien van de Oude. Hij ontsnapt en plooit zich in een andere vouw. Die van tijd en ruimte. Heel even is hij er niet en is alleen hij er.
Het water is warm. Zijn hart bonst diep en hoog. Zijn adem is licht en zwaar. Hij is er niet. En hij is alles. Hij is alleen.

Hij schrijft. Op Blackberry.