Het stadspark van D is een oase van rust. Omdat het groot en rustig is, kan de stad probleemloos het overige groen laten verdwijnen om er woonwijken neer te poten met kleine kavels waar kleine huisjes op komen en waar mensen in elkaars tuinen en woonkamers turen telkens ze buiten kijken of om er industrieterreinen in te planten om werkgelegenheid te creëren voor bedrijven die er al waren en door de verhuis geen kop meer aan het werk zullen hebben, integendeel. De boeren kun je rustig verjagen, het laatste wilde boertige groen kunnen ze in die fiere stad probleemloos vol beton en asfalt gieten en volpoten met metaal en baksteen.
Gelukkig hebben de inwoners geen behoefte aan plattelands groen: hun stadspark is een ware oase van rust en groen.
Het is twee zakdoeken groot, wordt doorsneden door een afschuwelijk lelijk viaduct uit de betonnen 20ste eeuw waarover constant honderden wagens razen, een dubbelvaks laan waar 's ochtend en 's avond het verkeer in file staat te walmen en de spoorlijnen.
Het park is zo groot dat als je stevig niest aan de ene kant van het park, toevallige voorbijgangers aan de andere kant je snot in de nek krijgen.
Ik ben zo fier op deze stad. Vakkundig ontdaan van alle storende groene elementen. Zoals bomen langs de weg. Lastig, lelijk en met al die stomme bladeren die altijd op de weg liggen en die in dakgoten terecht komen. Tip van de dag: rond de Groote Kerk staan nog stomme bomen. Weg die handel. Haal boven die kettingzaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten