Kon ik mijn geest maar even bevriezen om 1 gedachte vast te houden. Ik denk te snel en de wereld draait te traag, de conversaties kabbelen te langzaam en de gebeurtenissen komen voorbij in slow motion.
Ik kan niet logisch denken. Om van A naar B te geraken helpen logica en dat talent is me niet echt geschonken. Ik kan behoorlijk doen alsof, omdat ik het logische gedrag heb bestudeerd en me de kunst van de imitatie eigen heb gemaakt bovendien. Maar met doen alsof raak ik er niet. En met de grote scheut verbeelding die me dan weer wel geschonken is, raak ik niet van A naar B. Met de kracht van de verbeelding raak ik om het even waar. Alleen weet ik nooit van tevoren waar ik eindig en wanneer en in welke conditie.
Ik raak snel verveeld door logische denkers, die alles weten om te zetten in doelstellingen en timelines en deliverables en milestones en andere ongein. Ik kan dat niet: de toekomst ontrafelen en omzetten en vatten in kleine onderdelen die meetbaar zijn en controleerbaar. Ik kan de dingen alleen holistisch bekijken en ik los de problemen wel op als ze zich aandienen en ik duw wel wat op het gaspedaal als de gang der dingen dreigt stil te vallen en de volgorde, die bepaalt zichzelf wel.
Logisch denken is geen gave, het is het redmiddel voor zij de de kracht van de verbeelding missen en zij die geen verbeelding kennen, armen van geest en ziel, wekken bij mij geen medelijden of afgunst of welk gevoel ook, tenzij verveling die soms flirt met irritatie, vooral als dat smalle pad van de logica door hen als het enige ware wordt geponeerd. God vergeef hen, want zij dwalen.
Dit verhaal, lieve lezer, heeft alweer geen moraal, want moraal is logica en logica verhoudt zich tot de verbeelding als de dood tot het leven en ik verkies te leven. Lang leve de verbeelding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten