Ooit schreef ik dit, zegt Knorpot. En toen kwam De Advocaat en die greep in. Nu wetenb ze in mijn straat tenminste dat ze maar 50 mogen.
Ik ben haar naam vergeten. We zagen haar in het dierenasiel. Een schitterende kat. Donkere vacht, maar niet zwart. Eerder een zeer diep bruin, met een rode, rosse ondertoon. Ze had geweldig indringende groene ogen. Maar wat haar helemaal bijzonder maakte was een gelig zandkleurig kruis op haar voorhoofd.
We namen haar in huis. Ze gedoogde ons. Zocht nooit echte vriendschap, maar was wel steeds aanwezig.
Op een bepaald misten we haar een eerste avond, en dan een tweede. We vonden haar 30 meter voorbij ons huis. Aangereden.
In de straat voor ons huis vinden hersenlozen met een rijbewijs en niet gehinderd door enige burgerzin of inzichtelijke vermogens, het nodig om voorbij te razen tegen vervaarlijke snelheden. Wat verderop, op de grote weg mogen ze ook maar 50 en staan flitspalen en heel regelmatig ook de fameuze witte Saab waarmee de flikken ons extra controleren op overdreven snelheid. Bijna iedereen sloft er langs de lelijke baanwinkels. Het is dan ook uitermate belangrijk, blijkbaar, dat op de grote wegen de snelheid aan banden gelegd wordt, maar dat op de wegen die er op aansluiten, zoals onze straat, veel te snel gevlogen wordt, is blijkbaar niet interessant. Of gevaarlijk
In onze straat is nooit controle. En er staan geen borden die 50 zeggen en dus giert het volkje hier voorbij op hun laagprofielbanden.
Er is geen moraal aan dit verhaal. Het leven gaat niet over normen en waarden. Perceptie is realiteit. Traag verkeer op grote belangrijke wegen creëert de illusie van veiligheid. Het leven gaat over statistieken.
De moraal van dit verhaal is het verhaal.
Zakenman hoort het allemaal en zegt stil 'oei'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten