Over zweven

iemand buigt, neigt en spreekt op fluistertoon en ik luister niet omdat ik de taal niet begrijp en ik staar in de verte, waar ik mensen zie die ik ken maar niet herken en die praten, ik hoor hun stemmen en herken hun gebaren
als ik tegen hen spreek hoor ik mijn stem niet en er is geen reactie
hun gelaat is strak en de personen wisselen, worden andere mensen en drijven weg en ik voel geen emotie
ik stap op de fiets en probeer de trappers rond te krijgen, maar dat lukt niet, het is alsof mijn benen verlamd zijn en deze beweging verleerd, het sturen lukt ook niet en ik dreig om te vallen en besef dat dit dromen is en ben wakker

Soms droom ik over fietsen, voetballen, lopen, praten, of autorijden. Geen van de handelingen lukt me. Ik struikel over mijn eigen benen, kan ze niet in beweging krijgen, kan de trappers niet rond draaien, de pedalen niet indrukken, ik hoor mijn stem niet. Soms wéét ik dan dat ik droom. Omdat fysieke handelingen die in je merg zitten, en die je geest in je slaap uitvoeren wil, niet lukken, omdat je in bed ligt, de benen over elkaar.

Wat ik wel kan in dromen, vreemd genoeg, is vliegen, zwevend. Het is gewoon een techniek die gebaseerd lijkt op geloven en het gewoon doén. Ik laat me voorover glijden, ik spreid de armen en ik glij doorheen de lucht. Het lijkt niet op zwemmen. Het is gewoon zweven, rakelings over de grond, of opstijgend hoog in de lucht. Het is vertrouwd en gewoon. En hoe kan mijn geest iets bedenken, wat ik niet ken? En hoe kan ik iets fysiek aanvoelen als ik het nooit beleefd heb?

Ik staar door het raam en laat mijn gedachten dwalen. Ik zoek geen oplossing. Ik zoek geen verklaring. Ik staar door het raam en kijk naar de grijze luchten en de kale takken van stille bomen. Er is geen wind.