In kleine hoge glaasjes en ijskoud. Kleurloos als water. Sterk. Puur graan. Ik nip het glasje leeg en vul een volgende. Ik lees twee weekbladen, tokkel op de Ipad, luister muziek, kijk naar het voetbal, lees op een andere pc mijn mails en probeer aanwezig te zijn in de huiskamer, ik bedoel, niet alleen lijfelijk. Daarmee bewijs ik niet dat mannen meer dan twee dingen tegelijkertijd kunnen, want ik doe tegelijkertijd absoluut niets, omdat mijn gedachten wegzwemmen, uitvliegen, wegvlinderen. Het hier en nu is me altijd al beklemmend klein geweest. Het is warm binnen in huis. Ik verlang naar avonden in de buitenlucht, onder de kastanjelaar.
Op tv schreeuwt het thuispubliek de ploeg naar voren. Ik kijk amper op, hoor het commentaar en tokkel verder over verlangen en wegdromen en drink het glaasje in een teug leeg. Na het voetbal sluit ik de weekbladen, zet de Ipad uit, de pc klap ik dicht en ik zet de tv uit. Daarna geef ik me over aan de koele meren van de slaap. Het is er koud. En leeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten