Winter

Lang geleden en eigenlijk niet eens zo lang, toen ik nog jong was en urenlang kon verdwijnen in mijn eigen dagdromen en de dieren nog spraken dus, heb ik deze wintermoeheid nooit gekend. De winter ging voorbij zonder ik het merkte. Nu ben ik een oude knorpot met piepende en krakende gewrichten en moet ik mijn lijf bijtijds licht en warmte laten tanken, of het wordt me tot een last. In deze gewesten gaat in oktober het licht uit en nu we februari zien voorbij slenteren in alle trieste grijzigheid, snakt mijn huid naar zon.

Toen ik nog dacht dat mijn heil te vinden was in het jachtige bestaan van een internationaal reizend zakenman die druk druk druk druk druk druk van internationale luchthaven naar transcontinentale vlucht glijdt en van wereldstad naar wereldstad vliegt, zoals iemand anders de trein neemt, ontsnapte ik geregeld aan deze eindeloze tristesse. Ik nam het vliegtuig en slapend liet ik dit grauwe land waaruit alle kleur verdwijnt in de winter en waar de luchten laag zijn en beklemmend en de winden kil en vochtig. In de winter is er geen groen van weides en bossen, er is geen geel van de velden, er is geen rood en blauw en oranje van bloemen en onkruiden. Er is enkel het vale grijs dat lucht en land in elkaar laten vloeien. Er is geen perspectief. Geen diepte. Geen warmte.

Ik zocht de warmte in het zuiden van Spanje, of in Italie, of in Hong Kong, Jakarta,... Ik nam er het licht op als een spons die helemaal droog en krakelig in vers stromend water gedompeld wordt, ik genoot van de levenslust van de mensen daar, of net van hun aanlokkelijke traagheid. Ik snoof de rijkdom van de kleuren. Ik voelde elke zonnestraal op mijn bleke wintervel.

En daarna was ik even gewapend. Leek het.

Ik kijk naar buiten. De takken van de bomen blijven zonder beweging, als op foto. De lucht is leeg en kleurloos. Ik probeer te denken. Mijn hoofd is als de lucht vandaag. Verderop razen auto's op de steenweg tussen twee dorpen in dit land. Waarheen rijden al die auto's zo jachtig? Ik ken het antwoord.

42