Ik rijd nu trager dan vroeger op de snelweg. Omdat ik met de leeftijd bezadigder en minder gejaagd ben geworden, maar vooral omdat de pakkans behoorlijk is toegenomen.
Ooit ben ik een keer een spookrijder tegen gekomen. Op een onverlichte snelweg in het verre Westen van ons platte land dichtbij de Noordelijke zee. Ik reed 's nachts op het middelste vak van een verlaten snelweg, en ineens doemden lichten op aan de andere zijde en voor ik besefte dat die lichten kwamen van een auto, die vanuit tegengestelde richting op mijn deel van de snelweg aan het spookrijden was.
In die periode reed ik graag 150 en meer en ik vermoed dat die auto minstens zo hard reed.
Ik had niet eens de tijd om een adrenaline-stoot te voelen. Het moment was voorbij voor ik het zien komen had.
En nu de brug.
Zo gaat het regelmatig in het leven: iets raast je ineens vanuit onverwachte hoek voorbij en je hebt niet eens de tijd het te beseffen. Soms denk je achteraf, zoals bij die spookrijder: oef, ik ben niet frontaal geraakt en soms heb je spijt dat je de opportuniteit niet gegrepen hebt, omdat die voorbij was voor je de tijd had de handen uit te steken en te klauwen.
Dat dacht ik vanochtend. Rijdend van West naar Oost onder grijze luchten en in de miezerige regen. Soms denkt een mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten