Over de prijs van koffie en de rust van stilte.

Iemand kwam op de blog terecht door te zoeken naar 'de prijs van koffie in tankstations'. Van de prijs van koffie in kartonnen bekertjes, weet ik niets, maar ik heb wel geschreven over de magie en de tristesse van tankstations langs de snelwegen. Ik schreef hoe die wereld van de tankstations me boeit, net als het menselijke gedrag dat onze sport soms doet lijken op dat van een kudde schapen, soms.

Ik schreef het niet cynisch, maar mild observerend. Ik schreef hoe ik ooit zelf deel was van de kudde. Wellicht ben ik nog steeds een van die kuddedieren die gaan, stoppen, rennen en van richting veranderen, gedreven en gedwongen door de onzichtbare hand die de kudde leidt. Nu zie ik dat niet. Want wie in de kudde loopt kan de kudde niet overzien en weet meestal niet beter. Pas met de tijd komt de afstand en het inzicht.

En weer sluipt het begrip tijd in mijn schrijven en wordt het tijd om af te ronden deze keer en naar televisie te kijken, en weg te doezelen in de warmte van de huiskamer. Op de achtergrond vult muziek de ruimte. Ergens een gelige lichtbron. Ik hou van de rust van het duister. Ik zet de muziek af. Ik hou van de rust van de stilte.

De stilte neemt over.