Droeve Dichter is alleen. Er is niets. Er is niemand. Er zijn geen zijn en geen woorden geen letters geen klanken geen ademen geen zuchten geen hartslag. Er is niets. Niets is wit. Wit is de kleur van de leegte. In zijn hoofd zindert zwart. Dreunen zinnen en woorden en letters en klanken en ademen en zuchten en hartslag. Er is alles. Alles is zwart.
Droeve Dichter is alleen met de pijn en de pijn is met velen. Termieten vreten zijn ziel leeg. De zee droogt op. Het regent maandenlang. De zon dooft. De woestijn zwemt in tranen. Woorden zijn zilte druppels die langs de wang glijden naar de lijn langs een mond. Hij proeft en smaakt zout.
Buiten is de tuin. De bomen en struiken en de stilte van de nacht en het schreeuwen van het duister. De wereld is dreigend vol. De wereld brult in snerpende woorden die de ziel aan flarden rukken en je vlees scheuren en je open wonden pekelt. Er is niets of niemand. Je bent onbeschermd. Niemand komt je helpen. Je bent alleen.
Ik kan je niet helpen.
Iemand spreekt zachte woorden.
Je bent verantwoordelijk voor je eigen geluk.
Iemand sterft door woorden. Iemand verdrinkt in de zee van zinnen. Iemand kan niet ademen omdat de lucht van ijzer is en een hart van marmer lijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten