Bij het busongeluk in Zwitserland.
"Vandaag schrijf ikzelf niets", zegt de Dichter die droef is om anderen en hun leed en verdriet en zich niet wentelen wil in eigen duisternis deze keer, omdat dat ongepast is. "Vandaag citeer ik alleen het mooiste gedicht dat ik in weken las. Omdat het echt is. En omdat het over de band gaat ussen paard en mens. En mens en paard. Ik lees het en huil."
"Mijn pony", gedicht van Jennifer
mijn pony
Jij en ik
Ik en jij.
Samen
Jij in de wei.
Ik aai jouw neus
Zo zacht
Als een heldere maan
In de stille nacht
Jij galoppeert
Ik op jouw rug
We gaan heel ver
En nooit meer terug
Jouw hoeven die kloppen
Op het harde zand
Mijn haar in de wind
Jouw manen in mijn hand
Jij en ik
Ik en jij.
Samen
Jij in de wei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten