Planken sneeuwgrijs als zout. Voetsporen brachten nagels en een hamer.
Ik zit op de hoogste duin bij mijn hut die kraakt als de wind haar streelt.
Achter mij het land met torens die de hemel scheuren.
Ik adem Zee.
Mijn ogen tekenen de lijn tussen Zee en hemel waar Meisje woont waarom alles begon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten