Muggenbeten en witte pens

Boerken werkt buiten in bloot bovenlijf dat bruin gebrand is door vele uren in de zon. Het zweet loopt in dunne straaltjes omlaag en tekent slijmerig blinkende wegeltjes over de lederen huid. Knorpot komt erbij staan, en ook Meisje, want die is samen met hem naar buiten gekomen en brengt vers bruisend water in een karaf. Boerken spant de buikspieren om te verbergen dat niet alles zo strak meer is als toen Boerken jonger was en Knorpot grommelt iets dat klinkt als 'onnozel pubergedrag' en Boerken gromt terug dat Knorpot met zijn witte pens best zou zwijgen want dat hij zich belachelijk maakt. Meisje zou willen bemiddelen, maar weet niet waar te beginnen en hoe en dus kruipt ze in zichzelf en verdwijnt ze voor mensenogen. 

Boerken aarzelt tussen verder werken en ruzie zoeken en kiest voor het eerste en Knorpot keert grommend terug naar de tuin en gaat op zoek naar een ander slachtoffer. 

Dichter zit onder de Kastanje en heeft geschreven en Knorpot wil de schrijfsels grijpen. Zijn hand reikt, maar Dichter is hem te snel af en schuift de bladzijden onder zijn schrijfblok en kijkt Knorpot uitdagend aan. "Wel? Wat is er?" 

"Ach", zegt Knorpot, die de zucht naar ruzie van Boerken heeft ingeademd en die die bittere lava mengt met de eigen zurigheid, "Ik moet uw schrijverij niet lezen om te weten dat het saaier is dan die gasten van Folketore fra Sunnemore die heel mooi en stijlvol muziek staan te maken in een kleine kerkje, bekeken door saaie mensen die ernstig kijken zoals dat schijnt te horen bij serieuze muziek en het even spannend wegleest als 'Tiny op de boerderij' en om zeker te weten dat ik uw navelstaarderige gezeur even boeiend vind als krabben aan muggenbeten in de ochtend." 

Azijn druppelt uit de groene hemel en brandt geel sissend het gras tot bruine smurrie.


Sent via BlackBerry offered by Proximus