"Mijn hart is een telkens gebroken porceleinen schaal die ik alsmaar weer bij elkaar plak met lijm. Steeds meer gehavend. De stukken passen steeds minder duidelijk en hier en daar zijn de brokken zo klein en gebrokkeld dat ik ze om het even hoe kan samenplakken. Veel lijm gebruiken. En dan zet ik die schaal die mijn hart is voorzichtig in de kast en sluit de deur."
Knorpot kijkt naar Meisje met die ene blik die schreeuwt: zeg jij het maar en Meisje ziet de blik en vangt de schreeuw. Ze zwijgt en kijkt van Knorpot weg en staart buiten. Dichter kijkt bedroefd naar de grond. De plankenvloer is wit gekalkt en zit vol schrammen en krassen alsof er generaties lang gedichten op geschreven zijn in de mooie letters van een onbekende taal. Onder de tafel kijkt hij naar Haar voeten die gevangen zitten in het soort schoenen die Zakenman die de wereld kent pumps zou noemen en in haar voet zich een stuk schaal dat scherp is en net achter haar tenen geplant zit, als een porceleinen dolk in haar bleke huid waaruit een straaltje bloed blinkend en donker naar de vloer druppelt en tussen haar vel en de schoen verdwijnt als licht in de nacht.
Dichter kijkt op en ziet hoe Meisje zonder pijn of huilen naar buiten kijkt alsof haar voet van steen is en vraagt zich af of zij dus alleen in woorden bestaat. "Lees me", wil hij zeggen, maar Meisje laat zich tot niets dwingen.
Dan kijkt ze weg van het raam en haar ogen hebben de kleur van de zee en haar mond staat droevig en ze wil wat zeggen en zwijgt. Ze weeft haar gedachten tot zinnen tot die mooi genoeg zijn om de stilte te verpulveren.
"Verlangen."
Verlangen, zegt ze. Fluisterend.
"Wat de stukken van de porceleinen schaal lijmt, telkens weer, Dichter, is verlangen. Vertel me je verlangen."
Daarna zwijgt ze weer en haar stilte is een wolk die opstijgt en wit tegen het plafond hangt en regent.
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten