Hemelen

Dunne wolken liggen bijna doorzichtig als hoopjes dun kant tegen de bleke hemel. Dichter ligt in het gras en als hij van de aarde zou vallen in deze glazen stolp zou hij zacht landen daar, op de wolken onder zich. Hij strekt zijn arm en zijn vingers raken de griijzige zijde van de natte wollige wolk en het voelt teder en kil. Daarna wil hij de wolk grijpen en dat doet hij te bruusk en de wolk barst als een zeepbel.  Het gras in zijn rug houdt hem tegen de aarde geklemd. Hij wil zich laten vallen in de diepte van de hemel en raakt niet los. Hij blaast de wolken voorzichtig van Oost naar West en naast zich stroomt de Trage Stroom en het water snijdt de aarde als een bot mes. 
Dichter staat op en wandelt tot bij de dijk om er op Haar te wachten als ze met het water naar de maan toevloeit.
Sent via BlackBerry offered by Proximus