"De Fyra is afgelopen", zegt Knorpot ineens en dan weten de anderen, daar zittend samen in de zon met koffie en thee, dat hij wat vertellen wil en luisteren ze. Knorpot begint alleen over de actualiteit te praten als ze aanleiding is tot een verhaal.
"Italiaanse rommel", zucht Knorpot. "Wie koopt er nu Italiaanse techniek? Alleen zotten toch? Italiaans design, tot daar aan toe. Al vind ik dat ook overroepen, eigenlijk. Heb je die Fyra gezien? Gelijkt toch op een platsmoelhond die verkeerde plastische chirurgie heeft ondergaan? Heeft de elegantie van een sumo worstelaar. Maar Italiaanse techniek? Over sumo gesproken. Hogesnelheidstreinen koop je in Japan. Waar hoe je kwaliteit maakt en dat steeds beter doet, uitgevonden werd en elke dag verder verfijnd wordt. In Italie modderen ze nog steeds kwebbelend en ruziend door elkaar zoals in de Middeleeuwen. Het is een zootje ongeregeld. Ik was ooit ook zo zot. Ik koos een Alfa 164 als auto. Ik vond die mooi toen. Of hoe design, als ik die auto nu zie, zeer tijdsgebonden kan zijn. Niet dat ik dat model ooit nog in levende lijvr zien zal, rijdend. Ik denk niet dat er wereldwijd nog een exemplaar rijdt. Dat kan immers niet. Ik had de mijne, een zwarte, drie dagen en reed ermee naar Italie. Naar de meubelbeurs in Milaan. Waar je zien kan hoe mooi Italiaans design is en hoe wankel eveneens, en broos. Soit. Het was lekker weer en ergens in Zwitserland werd ik moe en besloot ik een hazenslaapje te pikken. Ik reed mijn mijn stoel geheel elektrisch achterwaarts en deed die plat en deed de ramen open en het dak. Ook geheel elektrisch. Na het dutje wou ik alles sluiten, wou ik de stoel rechten en dichter bij het stuur brengen. Welnu... Ik ben naar Milaan gereden op een platliggende zetel met ramen en dak open... Een belachelijk zich. Mijn kont helemaal vooraan op die stoel om net aan de pedalen te kunnen. Eens de Alpen over begon het heftig te regenen en helemaal kletsnat en verkleumd als was ik Otzi uit de gletsjer, kwam ik aan in Milaan, alwaar ze mijn auto herstelden in amper een weekje tijd. Op zijn Italiaans. Stoel vooruit en recht (veel te dicht en veel te recht) nu echter zo vast als de Dom van Milaan en de ruiten dicht, zonder elektrische heffers. Wat behoorlijk onhandig is aan de tolpoorten. Ik zat in die auto tegen het stuur geplakt. Het werd zomers warm en natuurlijk viel de airco uit. En de radio. Ik moest nog helemaal naar Rome en Napels. In een auto zonder airco en ramen die niet open kunnen. De volgende dag deed de centrale deurvergrendeling het niet meer, daarna viel de deurklink op het asfalt en begon de dakbedekking los te komen, van de hitte. En ook de deurpanelen vielen als bladeren in de herfst. In Rome kon ik niet meer in eerste schakelen en begon de koppeling nukkig te doen. Daarna viel de servo uit. En tot slot kwam er rook vanonder de motorkap. Ik ben dus niet in Napels geraakt. Ik heb de leasemaatschappij gebeld en die Alfa is na amper 1800 km net voorbij Rome gestorven. Op eigen bodem."
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten