Ik zit langs de kant van de weg in de auto en hoor hetzelfde ochtendnieuws en duiding voor de derde keer en blijf me verbazen over de absurditeit hier en daar. Het is te vroeg op de ochtend om me daar in te ergeren en ik drink thee uit een grote stainless steel mok en sluit de ogen en wat de journalist me in de oren blaast vervaagt tot wolken die mistig om en in mijn hoofd hangen en zacht regenen. Met de ogen gesloten knabbelen de laatste restanten van de slaap zich warm in mijn lijf en hoofd.
Alles wordt ver en klein en zacht en dichtbij en bot en wattig en daarna verdwijnt het.
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten