Onozele journalistiek. De dag dat wij, fiere Belgen die niet meer bestaan, want we zijn of Vlamingen, of Walen, of Brusselaars of iets dergelijks, het fameuze wereldrecord regeringsvorming breken, schreeuwen ze moord en brand en schrijven kranten en lullen journaals vol. Niet eens relavant, want het is een leugen. We hebben dat record helemaal niet gebroken, beste mensen. De heren en dames onderhandelaars, leeghoofdige zelfingenomen navelstaarders die de basistechnieken van het onderhandelen nooit zullen beheersen, omdat ze daarvoor de verstandelijke vermogens ontberen en vooral het empatisch vermogen dat daarvoor een vereiste is, zijn nooit begonnen met het onderhandelen over een regering die dit land, dat er blijkbaar geen is, moet regeren. De heren en dames doen alsof. Op een bijzonder onhandige manier.
En ondertussen kabbelen de gesprekjes verder. Een na een worden belangrijke mannen met nieuwbakken titels bedacht door de koning zonder macht van een land dat er geen is en die mannen gaan dan doen alsof ze gesprekken hebben met die andere mannen. En ze leggen diezelfde argumenten telkens weer opnieuw op tafel. Loops.
Geef een aap een pc. De kans dat het dier een roman schrijft is groter dan dat de heren politici alsook de dames op deze wijze tot een regering komen. De situatie is een zonder enig perspectief.
Ondertussen heeft de aap een geweldige openingszin klaar: "Water en boomstronken draaien rond elkander en de zon is groen vandaag". De aap eet paddestoelen.
Ondertussen zetten we met de dag het record hoger en hoger en scherper en scherper. Geen enkel land waar ook ter wereld en wanneer ook in de geschiedenis van de mensheid en haar schepselen en beschavingen, zal ooit nog in de buurt komen van ons Heilige Wereldrecord.
Als de Belgen wat doen, doen ze het grondig. Alleen jammer dat ze niet bestaan, die Belgen.
Moraal van dit verhaal: geen, zoals gewoonlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten