Vandaag zag ik mensen onbeschaamd op een willekeurig terras zitten in een willekeurige stad. Allemaal mensen, voor een keer onthecht en ver van werk en plicht en god en vaderland.
Ze gaven zich zonder onderscheid onbeschaamd over aan een eenvoudig ritueel. Ze leunden met het hoofd lichtjes achterover in hun rieten stoelen, de armen ontvankelijk open. Alle stoelen stonden onder eenzelfde hoek. gericht recht op de zon.
De mensen tankten zon. Met volle teugen. Mannen en vrouwen van alle leeftijden, rangen of standen, studenten, kinderen.
De rite van de zon.
Ik had de indruk dat ik de enige was die het tafereel gade sloeg en zag was er gaande was. Is dit de eenzaamheid van de schrijver? De seismograaf van de tijd, de mensen en hun zeden? Of is dit gewoon een gril van de natuur? Of is dit gewoon de gedachte van iemand die zich anders acht, maar het niet is. Is dit de waanzin van de overmoedige gek?
Ik draaide mijn stoel tegen de richting in. Ik was echt wel de enige nu die de anderen bekeek, zeer zeker. Ik nipte van mijn wijntje. Ik begon te tellen. Een na een. 83 mensen. Allemaal de ogen half gesloten, het hoofd lichtjes achterover en gericht naar de zon. Het was zo mooi.
Ik nam mijn gsm om het op foto vast te leggen, maar het lukte me niet. Dan maar met woorden.
prachtig Rik !
BeantwoordenVerwijderen