Zonnekoning

Een zware last rust op mijn schouders. Mijn schouders zijn zwak en mijn rug doet zeer. Mijn weke benen beven bij elke wankele stap die ik zet. Op mijn krommige rug tors ik mijn geweldige ego zoals een bejaarde ezel gebukt kan gaan onder te veel lasten.

Ik vermijd kleine ruimtes omdat ik daar niet binnen raak met die last op mijn schouders en ik laat mijn teergeliefde ego niet graag buiten staan, in regen, kou en ontij. Soms schijnt de zon in deze gewesten, en is het best aangenaam toeven, buiten. Maar zelfs dan neem ik liefst mijn ego met me mee, hoe zwaar die last ook is. Ik ben een egoïst, een ego-tripper.

Vandaag schijnt de zon. Wat een lullige uitdrukking. De zon schijnt altijd. Wat ik bedoel, natuurlijk, is dat de hemel ongeveer vrij van wolken is, dat we naar einde maart neigen en dat er geen zuchtje wind staat, waardoor de zonnestralen ongestoord en met volle overgave de aarde en haar bewoners flink kunnen opwarmen. Buiten staat mijn ego ongeduldig voor de deur te wachten. Straks pik ik het op en zal het narrig reageren als een kind dat denkt dat het te weinig aandacht krijgt. Mijn ego is er een van de grote soort en die zijn per definitie lichtgeraakt en overgevoelig.