De dag sloop voorbij als een kind dat stil de tuin in glipt en er stil en alleen gaat spelen, helemaal opgeslorpt door de wereld in zijn hoofd die wij fantasie noemen. Een gevoel dat wij mensen meestal niet meer kennen, eens volwassen. Gelukkig ken ik de gevoel wel nog en bouw ik in mijn hoofd nog steeds hele universums waarin ik verblijven kan en die nergens beginnen en nergens ophouden en geen zin hebben en geen onzin kennen. Geen wetten en regels.
Zo sloop de dag voorbij.
Ik laafde me aan de zon. Ik voelde haar straling op mijn huid en het tintelde en ik heb geen idee hoe ik dat anders moet zeggen: tintelen. Ik doezelde in een luie lage stoel. De dag doezelde. Wiegend. Traag. Rustig.
De dag sloop stil voorbij. Als een kind op kousevoeten in zichzelf gekeerd. De avond is stil en zacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten