Roofdier Tijd

Logica brengt je netjes van A naar B, verbeelding brengt je om het even waar. Ik sluit de ogen en ben waar ik wil zijn en dat is een zaligheid. Ik bereis de wereld, de tijd in mijn hoofd en bepaal de gang der dingen. In mijn woorden en zinnen schep ik mijn eigen wereld en ik ben God en ik bekijk het met een zelfvoldaan gevoel. Ik glimlach.

Aan de muur hangen tientallen klokken en ik heb de er batterijen uit gehaald, of ik weiger ze op te winden. De klokken staan op willekeurige tijden en wijzen allemaal tweemaal per dag het juiste uur aan. Het is alleen kwestie van opnhet juiste ogenblik naar de juiste klok te kijken. Een ervan werkt wel, maar loopt niet correct en wijst nooit het juiste uur. Op om het even welk moment je ernaar kijkt, van een ding ben je zeker: het uur op de wijzers is nooit het juiste uur. Enkel bij benadering.

Ik zoek de betekenis van dit alles, en kan ze niet vinden. Want er is er geen. Behalve dat de juiste tijd me niet echt kan boeien, vanwege niet relevant. Het juiste uur verrijkt mijn leven niet. Ik heb jaren zonder horloge geleefd en ik heb nog steeds geen talent voor tijd en de gevolgen ervan.

Ik kijk naar de muur. Het is schemerdonker in de woonkamer. Mozart vult de kamer met zachte muziek. Ik zoek een klok die het dichtste het huidige uur aanwijst en vind er een die op ongeveeer elf uur staat. Het vult me niet met voldoening. Ik kijk en stel vast.

Wat verderop staat de schoorsteenmantelklok van mijn grootouders. Als ze opgewonden is, tikt ze traag en luid en utgesproken. Om het uur laat ze zich luid horen. Ze vult de huiskamer met haar tijd. Niemand windt de klok op. Ze tikt niet. Ze is ze. De tijd is er ook. Tikkend of niet: de tijd gaat voorbij. Staat voorwaarts. Van orde naar chaos en verval. Van chaos naar orde. Van bloem naar vrucht naar rottend massa. Van de oerknal naar de complete orde van de wanorde

Tijd is een roofdier. Wij zijn de prooidieren. Ik ben een goede God. In mijn wereld is geen tijd. In mijn wereld leven mensen in woorden van tijdeloosheid.