De avond is stilte. De warmte verdwijnt in het heelal langs de wolkenloze donkere hemel. De kievitten op de akkers maken een geluid dat ik niet beschrijven ga. Het is een vrij irritant geschreeuw dat tot diep in de nacht blijft duren. In de weides achter de tuin staan de paarden stil te slapen.
In de stallen brandt nog licht en ik zie de schaduwen van mensen en paarden. Ik hoor het gestommel en de stemmen, zonder te kunnen onderscheiden wat er gezegd wordt. Ik veeg hooi en stro en zand bij elkaar. In mijn broekzak trilt de Blackberry. Ik kijk niet. De borstel is groot en zwaar. Sinds ik boer ben heb ik leren vegen. Steeds maar vegen.
Het rode knipperlicht van de Blackberry werkt verslavend: ik wil steeds meteen lezen wat er is binnengelopen op een van de e-mail accounts, op Facebook, twitter,... En antwoorden liefst. En ook dat meteen. Zoals elke verslaving lijkt ook deze niet meteen goed te zijn voor lichaam en geest, gemoedsrust en mijn moeizame sociale integratie. De Blackberry trilt en ik werk verder. Ik veeg. De laatste stukken, achterin de stallen. Nog even.
Mijn sociale vaardigheden zijn eerder beperkt. Waar twee of meer mensen samen zijn, is er veelal een te veel en dat ben ik meestal.
Graag ben ik alleen, boven op de top van mijn eigen verzonnen heuvel, potlood, pen, papier en een beperkt aantal boeken en een i-pod, meer hoef ik niet. Ik luister toch steeds naar dezelfde muziek en herlees liever een boek voor de 40ste keer dan een nieuw te lezen. Net zoals ik al honderd jaar dezelfde tekst schrijf en dezelfde tekening maak. Keer op keer op keer. Ik ben een reptititieve gebeurtenis. Fool on the Hill. Ik zie de wereld verder ronddraaien. Ik ben de spil. Zoals u er een bent. We zijn allemaal de spil van onze eigen werelden.
De wijzers van mijn uurwerk schuiven over elkaar heen, zoals ze dat elk uur een keer doen, zodat de klok maar een wijzer lijkt te hebben. Straks is het negen uur en vormen de wijzers een mooie rechte hoek. Het wordt kil buiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten