Over De Ronde en de ondraaglijke lichtheid van de hype

De Ronde. Tadada.

De ene na de andere bekende Vlaaamse acteur van het betere soort, dat betekent, zij die thuis horen in het kringetje artistiek gehypte lege dozen, komt even in beeld en debiteert een flardje tekst. De camera zwaait een beetje pseudo amateuristisch, want dat is het nieuwe naturel. In vale kleuren, want dat is het nieuwe artistiek. Het verhaal ontspint zich met de snelheid van een boom die blaadjes krijgt. Of het gras dat groeit. Ongetwijfeld zeer boeiend als je het in high speed afspeelt. Ik kijk en voel evenveel emotie als bij het bekijken van de deur van mijn wijnkelder. De deur is weinig boeiend. Achter die deur vermoed ik de heerlijkheden van rijkelijke smaken en geuren en uren proeverij. Maar de deur zelf kan me maar matig boeien.

Het verhaal zwenkt met de snelheid van een vlucht duiven die boven hun hok de vleugels uitslaan, want springen van de ene verhaallijn naar de andere is het nieuwe chique. Even hallucinant als het snuiven van waspoeder.

Ik geeuw.

Ik ga nog liever in de frituur zitten om er te kijken en te luisteren.