Boerken is te lui om te werken en het hooi op de weides moet gekeerd worden om het te laten drogen in de zon en de wind. "Normaal duurt dat een dag of 5-6 " zegt Boerken, "maar met deze wind en deze zon, denkt ik dat ik al na drie dagen hooibotten zal kunnen laten maken en hij pakt zijn gsm en Knorpot en Zakenman staren naar Boerken en zijn Iphone als was hij een lijfeigene uit de middeleeuwen die ineens mobiel staat te bellen. Boerken merkt er niets van en belt de loonwerker, scheldend, dreigend, dollend en brullend en lachend en onderhandelt een dag en een prijs en laat daarna een stevige boer. "Zo, dat is ook weer geregeld." Zegt Boerken tevreden.
Knorpot kijkt om zich heen en zegt dat hij in zijn jeugd vele keren lange en bevlogen spreekbeurten hield tegen kernenergie en voor alternatieve energie. Hij wijst naar de windmolens in het Zuidoosten en hij wijst naar de zonnepanelen op het dak van Boerken. "Het waait en de zon schijnt volop en het zijn de langste dagen van het jaar", zegt hij "en ik had dit nooit durven dromen."
Zakenman zegt dat het in Duitsland gisteren een historische dag was, want dat er voor het eerst ooit meer energie is opgewekt uit zonnepanelen dan uit kernreactoren daar. En Knorpot grijnst zowaar tevreden.
In de schaduw van de kastanjelaar schrijft Dichter onophoudelijk aan nieuwe personages en zij zijn niet ongerust noch jaloers.
We schrijven desnoods onzelf tot leven, schrijft Dichter stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten