Boven de polders zwelt een wolk zich steeds hoger de hemel in en ze brengt duister en de wind steekt op en buigt de populieren en de wilgentakken. De wind is kil en vochtig en de eerste druppels vallen uit de hemel op de droge aarde als vette kikkers die kapot knallen op de bodem. De donder rommelt met dreigende stem. Iemand zegt dat er onweer opsteekt, totaal overbodig, maar niemand reageert.
De regen is snel voorbij. Het onweer bleef enkel dreigend en verdween zonder meer. De avond legt zich over de aarde en de rust legt zich over de dolende zielen van de mensen die over de aarde krioelen als mieren als je hun nest blootlegt. Dichter schrijft het in woorden en Knorpot lacht met lege ziel en Boerken drinkt een jenever en kijkt wazig naar de lucht die nog steeds groenig is als de polder die hij weerspiegelt. De bomen buigen niet langer. De wind is verdwenen. De aarde zwijgt. Stil.
(foto N.R.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten