"Ik zat in het vliegtuig dat rammelde en schokte en beefde. De hele vlucht. De piloot zei vanaf het opstijgen, dat er geen service aan boord zou zijn en dat hij ons veilig doorheen de turbulentie zou brengen. Wat hij ook deed. Maar het voelde niet prettig", zegt Zakenman in zijn strakke pak.
Boerken kijkt naar Knorpot en vraagt of die, op zijn vele lange reizen nooit bang is geweest.
"Jawel", zegt Knorpot, "Natuurlijk ben je bang, soms. Dat het vliegtuig breekt of neerstort of uit elkaar valt. Ik zat ooit op een vlucht terug uit Praag in een vreselijk onweer boven Brussel en na 3 pogingen om te landen zei de piloot dat hij een vierde poging zou wagen en dat we ons krap moesten zetten want dat hij nu moést landen want dat de brandstof op was. Dan ben je inderdaad bang. Maar er zijn dingen waar ik banger voor was dan neerstorten. Want dat is bang en het is over. Eén luttele minuut angst en dan over. Er zijn ergere dingen, die heviger zijn en langer duren. Zoals eenzaamheid. Achter blijven. Zoals vergeten worden. Zoals uit iemands leven verglijden. Dàt leek en lijkt me altijd veel erger dan bwaaaaam tegen de grond knallen."
Het Stille Meisje luistert en zwijgt stil. Boerken grommelt en de Zakenman in strak pak aarzelt en zegt dan stil dat Knorpot misschien wel gelijk heeft.
"Het wordt koud vannacht", zegt Boerken, "en de velden liggen verzopen."
En zo braakt het leven zichzelf tot woorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten