Hoog, Boerken, kijk omhoog Boerken, want daar in die Blauwe lucht...hangen wolken", sneert Knorpot, die samen met Zakenman naar de stad is geweest, Zakenman strak in het pak en Knorpot in iets wat ooit strak heeft gezeten, misschien zelfs een kostuum was, maar wat nu gewoon een hoop fladderende stof is dat rond zijn lijf hangt en kruipt en frommelt en dat dof is en gekreukt en toch nam Zakenman hem mee, hij sloeg Knorpot op de schouder, bijna teder. Zuiders.
In de stad gingen ze naar een congres waarvan Zakenman zei dat Knorpot mee moest, om te kijken of hij, met zijn donkere cynisme en zijn eeuwige neiging om als iemand A zegt daar Z tegenover te zetten, als om het spel, omdat K norpot nu eenmaal van discussie houdt, om de discussie, om de intellectuele uitdaging, om het winnen, maar vooral om de geestelijke inspanning die het vraagt om om het even welk standpunt te kunnen weerleggen of verdedigen, afhankelijk van de keuze die de eerste partij maakt.
Boerken kijkt omhoog en ziet de wolken en Knorpot wijst met zijn vinger naar de wolken en dan met die zelfde vinger naar Zakenman, die wat verderop op een macbook zit te typen. Boerken volgt de vinger en ziet Zakenman en dat aluminium voorwerp en geen van die twee past op de boerderij, ze zijn als een bewoner van een andere planeet en zijn wapens.
"Wat hij schrijft, Boerken, elk woord, elke zin, elk hoofdstuk van dat boek dat hij aan het schrijven is, om gelezen te worden door andere zakenmannen in strak pak zoals hijzelf, verdwijnt in die wolken daar. Zijn schrijven is in de wolken!"
"Hij is in de wolken", grijnst Boerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten