Vandaag had ik een ontmoeting met iemand die me terug sloeg in de tijd, en hij schoof me een artikel met foto toe. Ik zag mezelf. Las over mezelf. Het artikel staat vol onjuistheden en zwakt af en dikt aan.
Knorpot vertelt en kijkt Zakenman aan.
Iets ouder dan jij nu bent, en een even hard en ambitieus. Mensen die me in de weg stonden hadden weinig keuze: ze konden wijken, helemaal gek worden van mijn onaflatende stroom aan vernieuwing en de zoektocht naar perfectie, of ik ruimde ze op. Geen genade. Dat woord kende ik niet.
De periode van dit artikel was slechts het begin. 5 jaar later werd ik pas echt meedogenloos en hard. Als elk greintje menselijkheid verdwenen was. Weggesleten.
Zakenman grijnst en zegt dat Knorpot een watje is.
Vandaag zat ik op een terras en de zon priemde even doorheen de wolken en ik dronk een wijntje met iemand die zei: 'Ik ben perfect gelukkig vandaag. Tijdens de middagpauze heb ik een terrasje meegepikt, in de zon, en nu zit ik weer op een terras en straks kan ik lekker buiten sporten. Wat wil ik meer?"
Ik dacht aan mensen die nooit tevreden zijn. Zo was ik ook. Lag er een berg, dan moest ik die op. Stom kieken. Want op de top voelde ik niets. En daarna ook niet. Maar elke uitdaging moest ik grijpen.
Iemand vroeg me vandaag waar ik de tijd haalde om te schrijven en ik wou nog zo graag zeggen dat ik niet schrijven kan, Dichter, en dat jij alles schreef, maar ik was te lui en de uitleg zou me te ver leiden en de tijd was te kort, zoals elke tijd die mooi besteed is.
In het park speelden kinderen. Er zong geen nachtegaal. Het was dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten