Het is middag op een dinsdag. De lucht is niet helder. De koepel boven me is iets dat lijkt op dunne melk in een lichtblauw bord. Maar dan omgekeerd, hangend boven mijn hoofd. Het is niet koud, maar mijn vingers zijn ijzig koud en het tikken op mijn BlackBerry gaat moeizaam. Tussen het verwerken van cijfers en strategische overwegingen en overpeinzingen, het maken van presentaties en verslagen in, probeer ik even rust te zoeken buiten. Ik heb de paarden hooi gegeven en het water loopt in de tonnen. Ik zit op een vuile verweerde plastieken stoel tussen de etende paarden. Twee rechts, een links en een achter me. Ik probeer wat te schrijven. Honger scheurt mijn lijf aan flarden merk ik, maar met twee vers gapende wonden in mijn mond is eten een last, nog steeds. Al wordt het beter. Ook dat.
Voor het eerst dit jaar hangt er lente in de lucht. Of iets dat daarop lijkt. Het lijkt me vrolijk te stemmen. Ik adem de koele lucht diep in mijn lijf.
Op de BlackBerry schrijf ik korte en lange zinnen met de twee duimen die snel heen en weer bewegen. De klikkende toetsen voelen vertrouwd en de letters vormen woorden die de zinnen bouwen die zich in mijn hoofd ontrollen, even snel als de woorden verschijnen op het schermpje. Ooit is die roman in mijn hoofd af. De melk is verdwenen. Het bord is leeg gelikt De zon streelt mijn vel dat grauw is van de winter.
Verzonden vanaf mijn BlackBerry®-toestel
Knorpot staat op en wandelt weer naar binnen en opent een Macbook en werkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten