River

Zakenman komt het Donker Kot binnen in een blauw pak en een wit hemd en met een veel te opzichtige horloge om de pols en in een wolk van zoek parfum en hij gaat zitten aan de verweerde tafel en schenkt zich de thee in die Dichter voor zichzelf had gezet en kijkt Dichter niet aan als hij een stapel papieren op tafel legt die vol teksten staan die de Dichter geschreven heeft en Zakenman tot zich heeft genomen, lezend 's avonds in een bed in een kamer in een hotel in een stad in een land ergens en nergens en nooit en ooit.
"Ik begrijp je teksten soms niet, Dichter" zegt hij. Ze zijn soms zo flou en mistig en vaag en meanderend en omcirkelend dat ik er mistroostig van wordt. Waarom schrijf je soms zo modderig en aangedikt?"

Dichter kijkt op met een glimlach op de lippen die zelfzekerheid en spot toont en die meer bij Zakenman past dan bij hemzelf en hij zegt dat sommige teksten alleen bedoeld zijn voor een iemand die precies begrijpt wat daar zo versleuteld staat omdat alleen die lezer de sleutels kent en de deuren kan openen in de leegtes die Dichter daar gelaten heeft.

Zakenman kijkt hem aan, staat zuchtend op en verlaat het Donker Kot en Stil Meisje komt uit de keuken, zwevend op een wolk van stilte en ze legt haar hand op de schouder van Dichter en zegt stil "sssssssst".

Verzonden vanaf mijn BlackBerry®-toestel