Er was eens. Alle verhalen beginnen met ‘er was eens’, net zoals alle mooie liedjes eindigen en bloemen verwelken en scheepjes vergaan. Ook dit verhaal begint met ‘er was eens’. Morgen ga ik meer over het vertellen van verhalen. Vandaag echter, moet ik gewoon mijn frustratie kwijt. Over beperkte batterijen en korte kabeltjes en gebroken dromen. Heeft dat iets te maken met sociale media? Ik vind wel een link, ergens. Hoop ik.
Bindingsdrang.
Er was eens een briljant jongetje in een zwarte coltrui dat behoorlijk gebukt ging onder vreselijke en onverklaarbare bindingsdrang. Er kan geen andere verklaring zijn waarom ik mijn iPhone voortdurend ergens moet opladen. Je kan alles met dat ding: ik vind er mijn weg mee, weet waar en wanneer ik te snel rijd, ik erger me aan mijn Kloutscore die alweer onbegrijpelijk de dieperik in keldert, ik ken mijn slaapritme, speel onnozele woordspelletjes, heb zicht op al mijn communicatie, kan foto’s bewerken en bewaren, heb al mijn vrienden bij me, ik kan er mijn televisie en muziekinstallatie mee bedienen, open er poorten en deuren mee, zoek alles wat ik niet weet (en dat is dus veel en hoogst frequent), koop me op geheel impulsieve wijze een financieel ongeluk, regel mijn verwarming en verlichting, ik beluister muziek, knip er mijn teennagels mee, kijk films en televisie en draai er (yes! hier is de link!) al mijn sociale media op. En na een paar uur is de pret voorbij, want is de batterij even leeg als een kikker waarover net een dertigtonner is gepasseerd en even plat en moet die aan de kabel om op te laden of ik voel me naakt en ontheemd en verlaten en ongelukkig.
En dat slurpen van de nodige energie uit de muur moet dan met zo’n kort kabeltje, dat zelfs een dicht naar de muur geschoven tafel even hoog en ver lijkt als de Mount Everest vanuit het kleine Vlaamse stadje Dendermonde tussen Schelde en Dender dat U eens een keertje moet bezoeken (ja, ik geloof in city-marketing en mijn stadsgenoten lezen mee). De draad tussen mijn smartphone en de muur is dan even strak gespannen als mijn zenuwen nadat ik weer eens een wereldschokkende tweet heb proberen schrijven, zoals bijvoorbeeld “ik ben het beste medicijn tegen mezelf en ook de ergste bijwerking” op dat vreselijke touchscreen, een handeling die even succesvol is als het knopen van te korte schoenveters met bokshandschoenen rond je handen en even relaxerend als 5 espresso’s en een paar Red Bulls nuttigen. Ooit al eens proberen af te kicken van je smartphone? Dat voelt als die kikker en die vrachtwagen, of als die vlieg en de voorruit van mijn auto, zoals je straks zal merken, maar dan erger.
Glashelder.
Daarom zijn die iPhones gemaakt van glas.
Een strak gespannen kabel in combinatie met een smalle doorgang en een voorwerp uit glas en een stenen vloer, dat is een ‘accident waiting to happen’, lijkt mij. Een iPhone die landt op een onzachte vloer dat komt even goed als die eerder genoemde vlieg die absoluut mijn voorruit wenste te rammen toen ik tegen 130 over de A28 raasde, weet ik uit ervaring. En leg je, precies om dat gedoe te vermijden, je kostbare iPhone op het zachte tapijt te rusten, dan komt de bevallige dame met wie je een gezellige businessbabbel hebt, er haar punthak in planten. Een mooie permanente footprint is het onprettige gevolg. Dank u, lieve dame, u hebt uw sporen nu wel verdiend.
Liefde voor het vak.
Verder vond ik die Nerd in zwarte pull een aardige kerel. Ik kom geregeld langs zijn kassa. Ik ben een goede klant van iTunes en de Appstore en dus raak van die iPhone nooit meer af. Om het met The Clash te zeggen:
Steve was a bankrobber
but he never hurt nobody
he just loved to live that way
and he loved to steal your money
Conclusie.
“iCracked” schrijft iemand mij. Nog suggesties?
Verzonden vanaf mijn BlackBerry®-toestel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten