Knorpot heeft de muts diep over de oren en over die muts staat een ouwe hoofdtelefoon. Hij luistert naar Neil Young en neuriet mee met Cowgirl in the Sand. Ruby in the Dust. Knorpot vraagt zich af of de 4 juryleden zich zouden omdraaien als ze de jonge Young zouden horen en om zijn mond speelt een cynisch lachje.
De kou knauwt zich in zijn vingers, dwars door de dikke handschoenen als hij water draagt tot bij de tonnen. Hij schopt tegen de tonnen om het ijs te breken en giet vers water bij. Hij gooit hooi op de weides en met het hooi waait hem de geur van de zomer in het gelaat en lang vervlogen jaren, toen de polder nog veel groter was en hij er als kind speelde.
Hoe lang luister ik al Neil Young? vraagt Knorpot zichzelf. Hoe dikwijls heb ik deze Cowgirl in the Sand al gehoord? Duizenden keren. Het verveelt nooit. Wanneer ben ik Neil Young gaan luisteren? Ik was 13-14. Maximaal 15. Ik spaarde wekenlang om die 300 Belgische Frank bijeen te sprokkelen. Ik kocht After The Goldrush en Harvest en daarna Decade. Ik las de Russische klassiekers en de Amerikanen en Tolkien. Als ik die nu lees begrijp ik niet hoe ik dat lezen kon. Dagenlang. Wekenlang. Ik begrijp niet wat ik lees. Wat is er anders?
Knorpot legt hooi op de weide van Dante en leegt een emmertje voer in de eetbak van de stal. De zon klimt. De tijd tikt. De winter bijt zich krampachtig vast in dit vlakke land van lage weides en trage rivieren en rommelige steden en lintbebouwing.
Binnen wacht geen koffie. De bonen zijn op.
Verzonden vanaf mijn BlackBerry®-toestel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten