Oude Knorpot en de Sociale Media enzo

Een keer per week schrijft Oude Knorpot zichzelf in een baan om de aarde.

Inleiding

Ik beloof nu al een poos dat ik over Storytelling ga schrijven en ik ga dat ook wel een keer doen, maar niet deze keer. Alweer. Ik ga verder over mijn Kleine Avontuur in de Wondere Wereld van Linked, want daar heb ik wel nog een en ander over mee te delen en misschien is dat wel Storytelling. Wie weet.

Het begin

Lang en omstandig heb ik u mijn verhaal over Linkedin gedaan, de schaamte verder voorbij dan die ene keer dat ik een belangrijke presentatie moest doen voor 2000 mensen en ik 2 minuten voor ik er aan moest beginnen, merkte dat jas en broek tot een ander pak hoorden en dat het verschil tussen beide kledingstukken net niet groot genoeg was om stijlvol te ogen en te groot om onopvallend te blijven. Mijn gênante verhaal over hoe Linkedin me door de strot is geduwd als het vette voer door dat van een gans, hebt u dus reeds kunnen lezen. Tot zover onze culinair vestimentaire rubriek. Over naar de orde van de dag: de door mij zo geliefde Sociale Media.



Spreidstand

Ik zat dus tegen mijn wil aan de Linkedin en ik wist niet wat ik moest met deze datingsite voor zakenmensen en dus negeerde ik het bestaan ervan, zoals een bang kind dat de ogen sluit en denkt dat de boze wereld verdwenen is.

Echter, ik was niet alleen op de wereld, want het verschijnsel Personal Assistant, met een wil waarop je evenveel controle hebt als op de baan van de zon, had besloten dat die Oude Knorpot die haar baas bleek te zijn, niet alleen een profiel zou aanmaken op Linkedin, maar dat die koppige ezel die niet naar haar wijze raad wilden luisteren, ook nog eens zijn netwerk zou opbouwen in de sociale openbaarheid, of hij dat nu zelf wilde of niet. Dus deed zij wat zij dacht dat goed voor mij was: ze begon naarstig en in mijn naam relaties voor me te verzamelen.

Toen ik een aantal weken later een update kreeg van haar, zo tussen de kippensoep en de al even Vlaamse patatten, en met een balzaalbrede glimlach om haar mond, zat ik aan een 85-tal connecties die zij voor mij bij elkaar had kunnen sprokkelen en even zeker als na bliksem de donder volgt, kwam ik daardoor in een spreidstand terecht en spreidstanden hebben een vervelende eigenschap: ze zijn pijnlijk en niet meteen lang vol te houden.

Door die niet te negeren 85 connecties, wist ik, drijvend op mijn buikgevoel, als een te hard opgeblazen luchtmatras op een vlakke zee, kon ik niet langer doen alsof ik Linkedin negeerde en het alfa mannetje in mij dat altijd en overal winnen wil, vond die 85 relaties even belachelijk en zinloos als in een fluo-roze tutu met veren in je kont op Nationale televisie praten over de invloed van de Sociale Media op de prijs van de tomaten.



Haantje

Alles waarbij punten te verdienen zijn, heeft op mijn simpele geest altijd dezelfde impact: ik wil er zo veel mogelijk vergaren en dan liefst ook zo snel mogelijk en vooral meer dan de anderen. Zet mij op een erf en ik zoek meteen het hoogste punt op de mesthoop om er te luid en fier te kraaien. Ik ben een haantje. Winnen is de enige optie. En als ik verlies ga ik boos zitten mokken.

En dus ging ik even fanatiek relaties verzamelen als een sumo worstelaar vet: gulzig, veel, snel en met het doel te winnen.

Daar bestaan truuks voor, leerde Linkedin mij even attent als verleidelijk, zoals daar zijn het importeren van je outlook contacten in Linkedin en die aan de hand van een door datzelfde Linkedin voorgeprogrammeerd mailtje allemaal vriendelijk verzoeken om zich aan mij vast te ketenen.

Ik volgde de wijze raad van dat lieve Linkedin en stuurde een paar honderd mails, waarop ik prompt geblokkeerd werd door datzelfde ineens iets minder lieve Linkedin, omdat ik blijkbaar mensen schoffeerde.



Wat Linkedin mij leerde

1. Linkedin is even wispelturig en onbetrouwbaar als Hendrik VIII, want het geeft me goeie raad om me daarna de darmen uit het lijf te rukken, me te villen en vierendelen en tenslotte te onthoofden en in de diepste kerkers te gooien voor het volgen ervan.



2. Blijkbaar zijn er zakelijke relaties van mij die graag een Clintonneke doen en schaamteloos beweren dat "I did not have a business relationship with that man", wat lijkt te bevestigen dat ik misschien hier en daar enige vijandschap heb mogen verwekken tijdens mijn sociale bezigheden, in de echte wereld, zoals onze koning der Belgen buitenechtelijke kinderen .



3. De customer service van Linkedin is een robot met evenveel menselijk gevoel en warmte als een diepgevroren blok marmer en suckt als een baby op zijn fopspeen: big time. Je maakte als dissident meer kans om een proces te winnen tegen Stalin dan dat Linkedin oor heeft voor je smeekbedes weer te mogen meespelen.



500 relaties

Het is allemaal goed gekomen tussen Linkedin en mijzelf. Uiteindelijk en gelukkig maar. Voor de verstandige mensen onder ons die niet doen alsof ze echt meer dan vijfhonderd actieve zakenrelaties hebben en die zich niet laten meeslepen in de ratrace naar ‘ik heb de grootste verzameling relaties!’ en die zich toch een beetje nieuwsgierig afvragen wat er gebeurt eens je die magische 500 grens voorbij bent, heb ik hier The Answer to The Million Dollar Question: NIETS.

Je spaart maandenlang met de elegantie van een bouwvakker die ballet danst, zakenrelaties bij elkaar en bidt en smeekt iedereen die je denkt te kennen om zich aan jou te ketenen omdat je met hen op school zat, of omdat je elkaar een keer tegen het lijf bent gelopen of omdat je een collega bent, of was of omdat Linkedin je iemand suggereert, lief en verleidelijk als Linkedin wel lijkt te zijn, soms. En al die tijd kan de hele wereld je opmars zien van 0 naar 499 en dan ben je er eindelijk, die magische 500ste relatie is eindelijk gestrikt en je verwacht toeters en bellen en drumbands en langbenige majorettes en toespraken van belangrijke mensen en liters champagne, maar er gebeurt HELEMAAL NIETS.



Low hanging fruit

Ik vind het wel een geweldig handig instrument dat Linkedin. Neen, ik ga je niet vertellen hoe en waarvoor ik het allemaal gebruik. Een beetje sluwe vos vertelt niet zomaar zijn geheimen en als hij dat dan al zou doen, verkoopt hij ze. Toch?

Het allerleukste vind ik het om mijn directe concurrenten te bekijken, die hun prospectie zowat te grabbel gooien zoals die bejaarde Spaanse Sint dat lekkere snoepgoed: de ene na de andere prospect verschijnt in het openbaar als nieuwe relatie, als zijn het scalpen aan hun gordel en ik volg het spoor graag. Zo weet ik zonder dat ikzelf enige inspanning moet doen en wekenlang moet jagen en speuren in de kille en vijandig harde wereld daarbuiten die ‘de markt’ heet, wie allemaal wel eens interesse zou kunnen hebben in mijn product en mijn service. Mijzelf in dit geval.

Low hanging fruit, en de enige functie van dat laaghangende fruit is geplukt worden en prompt verorberd, afsluitend met een luide boer. Niets zo makkelijk als oogsten wat een ander door hard labeur en met verlies van zweet en tranen voor je zaait. Dat laatste allemaal puur theoretisch hoor, want ik mag dan wel een Grumpy Old Man zijn, ik ben wel every inch a gentleman, maar soms voelt het lekker te weten dat ik het zou kunnen doen, dankzij Linkedin. En valt het mijn kleine brein op hoe roekeloos zakenmensen hun zakelijke veroveringen aan de hele wereld tonen.



Conclusie

Normaal moet een column een pakkende conclusie hebben die een beetje samenvat wat je proberen vertellen hebt al die tijd en die heb ik niet en ik kan niet zeggen dat ik dat nu meteen storend vind en als u het me vertellen wil, kan dat. Ik sta u graag te woord, nadat u zich aan mij geketend heeft op Linkedin en deel wordt van mijn verzameling, want the race is still on.