Cyclus

Alles is cyclisch. Zelfs een rechte lijn. Alles is brood. En spelen. Open veld. Alles is leugen. Je staat stil. Je zit. Zittend.
Je strekt je arm. Je hand reikend. Je tast. Raakt. Waarom doen we zo? 

Alles is cirkels. Alles is rijm. Alles is woord. Alles is stilte. Ik kijk uit over Zee. Mijn blik is de horizon. Ik ben het zand. Mijn ruis is het strand. Zes.

Er is iets. Ik smeek het te vertellen. De Zee is zout water. Geen antwoord. De Zee antwoordt niet. Nooit. Nergens. Ze is water. Koud. Oneindig. Zwaar en machtig.

Ik ben een moment. Een druppel. Een korrel zand. Ik tast. Ik ben een gevoel.
Gevoelens gaan voorbij. Niet tastbaar. Vergeten. Ik ben een vergetelheid.

Groen. Geschreven wit. Ik pas mezelf als een nauwzittend pak. Het knelt. Ik knel. Ik smacht. Dorst en honger en regen. 

Breek de hoirzon. Breek de mens. Breek de lijn. Het strand zijn korrels. De Zee zijn druppels. Breek het leven. De stilte zijn pijn.

Meisje is een Zee. Een lucht. Een adem. Een strand. Een weide. Een rivier. Ze is alles.

Onder is boven en links is rechts en de hemel is laag en grijs. Het licht is dof.

Alles is tijdelijk. Ik geef op. Ik stap op. Niets is wat het is. Wees alleen. Zegt ze. Dat is het beste. Je bent alleen zegt ze. Niemand. Ik ben een cirkel. Niets. 

Ik droom de Trage Stroom meanderend door het Vlakke Land dat laag tegen de Zee rust. Zwart als maanlicht. 

Ik stond op de brug en onder me stroomde het leven en het einde. De dood in water en eb en vloed. Ik ademde leven en wil het Haar vertellen en ze luistert niet en de Rivier erodeert me tot enkel zand ben in het water. Ik stond op de brug en het leven was zwart. Ik wil het wit vertellen. Verhalen bestaan niet zonder luisteren. Ik heb geen verhaal.

Je bent alleen. Zegt ze. Zee. Je bent je eigen cirkel. Zegt ze. Zee. Ik kan je niet dragen. Zegt ze. Zee. Mijn boot zinkt. Ik ben lek. Lek geslagen. Ik loop leeg. Ik loop vol. Ik zink. Alleen.